içimdeki bu sahipsiz boşluk
isimsiz bir mezar taşının gölgesidir

kordan çeliğe değmiş alnım
içimin ezikliği
garipliğime poz vermiş çizgiler
göğsüme çökmüş yumruk
baldıran acılarını sahiplenmem
suskun şarkılar dinlemem
bundandır, seviyorum diyememem

benim ellerimde tanımaz masum yüzünü
tırnaklarıma tünemiş çığlıklar
kekremsi tadına bulanmış dudaklarımın
sahipsizliğimi kiraya verip yorgun yüreğine
verandaların cümbüşlü köşklerine sığamam
ben sokakların tozuyum kara gözlüm
öpülmedi yanaklarım
bundandır, seni öpememem

istilaya uğramış tarumar bir memleket şecerem
ütopyamın mavzerine sıkışmış mermidir çığlığım
ne çiçeklerin tomurcuklarına saklamış çiy tanesidir düşüm
ne de kristal duvarlara dikleşen kardelendir gülüşüm
gamzeme taht kurmuş yakamozdur yanağımdaki çukur
bundandır, titremem / gözlerinden gizlenmem

çocuklar oynaştırıyorum içimde, çocuklar!!
bir zamanlar ben olduğum minik parmaklar
tepeden tırnağa kirlenmişliğimin aynaları çatlıyor
üzerimden koca bir nehir akıyor toprağa, canım çıkıyor
hep başım yastığa değince seni düşünüyorum
tek uykuda bu lanet bedenden kurtuluyorum
bu yüzden, cansızlığıma can istiyorum

hayatı yırtık gömlek yakası gibi ters giymişim üzerime
damarımı söküp savunmasız yanıma dikmişim!!
koltuk altlarımı avuçlarımdaki ıslaklıkla sıvazlıyorum
kurumuş bir çınarın son yeşil dalı gözlerim
bu yüzden, ferime fer istiyorum

şimdi sokaklardayım
dört duvar dostluklarım ve kaldırımlar yoldaşım
aldırmadan puslu lambaların üç adım ötesi belirsizliğine
zifiri bilinmezlerin isterik kollarına bırakıyorum kendimi
beş kuruşluk bedeni bir kuruşa peşkeş çekiyorum hayata
bu yüzden, fahişem ol istiyorum!