BEN KURŞUNU NAMLUYA SÜRDÜĞÜMDEN BERİ AB-I LALİŞiirin hikayesini görmek için tıklayın susarsın bazen susmaktır kacışın sonra o susmak yakar canını görürsün ki bir sen kalmışsın koskoca geçmişden
Ben kurşunu namluya sürdüğümden beri
Yalnız iki yolcu geçti yoldan Şimdi bana sorsanız Yıldızlar düşmüştür gökten Ve karanlık uzanmıştır dağlarıma Sokağa sorarsanız Şafağın viranında usul adımlar Vakitsiz bir aşkın kollarına dolanmış Daha vakitsiz bir ayrılığa yol alıyor Kaldırımlar aynı mahcubiyette Ve çamura bulanmış gözyaşları Hiç dönmeyecek o son tren Pervansızca yol alıp giden Ne yolcusu ne uğurlayanı yok iken Ben kurşunu namluya sürdüğümden beri Sualsiz seyyahlar yol aldı burdan Henüz uyanmadan şehir Eski devirleri söylüyor Şİmdinin güleryüzlü yalnızları Ve ellerinde katlivacip bir mısra Avuçlarında kuzey rüzgarları Herkes beni öldüreni tanıyor Oysa Bütün bir şehir susuyor Ve ben tetiğe basamayacak kadar Korkak düştüğümden beri Bütün bir gece doğmayacak güneş İntiharına ramak kala meyhanelerin Acmayacak fesleğenler Bekleye dururken fırtına kovan kuşları Gecenin mor gemileri usuldan geçti Kızıla bulayamadığım odanın mavi denizinden Ve sonrası aynı -iskele sessiz- Sonra o sual Ab-ı lali.. Belki fenerler yakılır Istırabını gönlüne saklar ölümlüler Ve silah düştüğünde avuçlarımdan yere İşte gün batımının ortaçağında Ateşler yakıla dururken Öylesine sessizlik doldu nefesime Ve ben ölemeyecek kadar yorgunum artık Ağırdan sokak gülerken halime... |
Oysa
Bütün bir şehir susuyor
...
Şehir hep susar dostum hep.
Tebriklerimle.
selamlar saygılar.