Köstebek:
Aynı pencerelerden bakarız güne, geceye
Aynı bahçelere açılır kapılarımız çok zaman Kimi bahçelerde yaprak dökümleri varken Tomurcuklanmanın her hali vardır bazılarında Aynı kristal kadehi tutar ellerimiz bazan Kimimizin kadehi acı bir zamanla dolu, Kimimizinkinde şerbetin en koyusu En mutlu ve umutlu karışımlar bulunur Aynı sokak lambası aydınlatır hepimizi Alaaddin’in öyküsüne özenip Ovuştururuz geceye karşı bu ışıltıyı Elimiz yanar sonra Gözlerimiz konar bir kuşun gagasına Kursağımızda kalır ne var ne yoksa öylece Yaşam dediğimiz şey başlayınca Bir köstebek girer içimize Oyar da oyar ne varsa toprağımızdan, Toprağımıza Sancılı doğumlar birikir sonra avuçlarımızda Her betim Bir bitim getirir heybesinde benliğimize Bellek tazelenir sonra Yumrular sökülür Köstebek yine başlar öylece oymalara Her kıvrımı bizden oluşur sanıdığımız ne varsa Analrız bir hizmetkarı olduğumuzu yalnızca, O köstebek tam göğsünde köstekli bir saati tutar Anlarız o saat susup Zaman bitince Başka köstebeklere komşu oluruz sonra Üzerimizden geçen zamana inat Mahalli kimsesiz Başı taşlı Bir zamana geçer Kendimize döneriz |