Ellerinle Dokunmasan
Ellerinle Dokunmasan
gece sızıyor gözlerime bu evren benim değil kaldırımları ülkem yaptım tek derdim sonbaharın üzdüğü yapraklara basmamak ’derdim günüm ölsem desem nasıl duyarım ağaçların hışırtısını’ kızıl bir yaprak dağıldığında ellerimde saçlarının topraksı tadı gelir aklıma ya kaldırımlarda gezinen bakışlarım yaprakların arasında aranır durur ağlayışlı suskun anlamsızlığını ’bu mu derim bu mu hayat koca bir kaybetmek korkusudur ellerinle dokunmasan ölümü bilir miydi hiçbir ağaç’ Kağan İşçen |
maalesef öyle...
insanlar ne yazik ki anın tadını çıkaracaklarına hep bir korku ve endişe içinde hayatlarını zehrediyorlar...
elindekinin kıymetini de kaybedene kadar anlamıyorlar sanırım... korktukları başlarına gelince de boşa ah çekiyolar..
güzel şiirlerinizden birini daha okuduk... kutlarım saygılarımla...