................ o bilmese de , uğruna ölecek kadar sevdiğim Deniz’e



herkes kendi cehennemine su taşımakla meşgul şimdi
ben seni sevmekle
Hasreti isa



bereketsiz bir suskunluğa çökünce yalnızlık
yüreğim sabıkalı firarlarda yolcu
şakaklarımda yuvalanmış kör bir sancı
öfkem kendine yabancı bir akşamı ağırlıyor
kurtlar masallarda bile maske takıyor
uçurtmalarla kuşlar aynı hayata sevdalı



bir ömür kendine yontar seni durmadan
aşk anlamını yükler gider bir ayrılığa
herkesin içinde bir ölü sevgili vardır konuştuğu
ağlayıp ağlayıp içinde uyuttuğu


Değirmendere nereye akar böyle
kızgın bir çölde şarabı bulan
haramdan harman yapılır mı söyle
beyazın içindeki derman kadar kalmış gözlerin
aklım şeytanla aynı safı tutuyor
saatleri düşe kur ey sevgili
bedenim nefesinde can çekişiyor


bir yaralı gibi
hangi güne taşısam seni
erken çöküyordu akşam üstümüze
tuzları bana çekilir denizlerin
tuzaklar sana kurulurdu
bize takardı felaketler çelmesini
sen böyle zamanlarda unuturdun
saçaklardan sızan yağmur damlaları gibi gülmesini


dışarıda çoğalan pusulardan önce öldür beni


her suçu sen uğurlardın gurbete
her ayrılıkta yaşlanırdı gözyaşların
kursağında kalırdı sevişmelerin tadı
bir sürgün sevdanın nöbetini devralırdı ellerin
tutanaklara eşkalin düşerdi ya
sen görmezdin
gün kaygılarını büyütürdü uzaklarda
sen ısrarla sula o gülü göz çukurlarında



herkes kendi cehennemine su taşımakla meşgul şimdi

adımlarım çoğalır sana gelirken
gözlerimi koynunda kurula
umutlarım düşer sensiz hayatın terkisinden
bir siyah delirir dudaklarının şehvetinden
ömre bedel bir var oluş var sende
kuytuda bir yerdesin
tenimde yorgun yerleri tırnaklıyor
ölürken bile ruhumla sevişmektesin


çırpındıkça yanan bir sığınak olur yaşam
dalgakıran kirpiklerinden süzülür günbatımları
kral soytarısını taşır yanında
seni kirletilmemiş bir su damlasında taşırım
ay tutulmadan tutulursun sevdaya
yasla yüreğini aşkım
ayrılıklar sızmasın aramıza

İsa İnan

yirmi yedi haziran iki bin on / bu bedeni senin için taşıyorum...