Kör boşlukrüya mı bu bilmeden içimdeki haylaz çocuğu ardıma alışım bazen çarpıp elimin tersiyle buzdan duvarlara bazen de tekmeleyip çamura bulayışlarım kaynaşıp özünle bir beter kendimden cayışım tüm doğrularını sanıp ideallerim atışım içimdekileri çöpe ve sürüklenişim aşkının fırtınasıyla o uçsuz bucaksız çöle çekince gözlerimden ellerini büyülü gece uyanışım seraplardan kırılırken aynada sessizlik üryan kalışım güne şimdi; o haylaz kayıp sarılıp yalnızlığın kordan iskeletine kala kalmış bir yetim yangın boşlukta...! korkma olmaz kül bırak sallansın haylazca düşler o kör loşlukta dönüp de hiç bakma öyle yorgunum ki sende öyle kör... Sude Nur Haylazca |
hiç bakma
öyle yorgunum ki
sende
öyle kör...!
Çok güzel bir çalışma olmuş.Tebrikler yüreğine şair dost...