Alaturka Yalnızlık
gecenin en mahrem saatinde
namussuz yalnızlık sızarken bedenime nurtopu hüzünler doğururum birbirine benzeyen her yeni güne. oysa; yazamamanın sancısı dolaşırken kasıklarımda isimsiz kalan şiirlerime ağlarım... kozasından sıyrılan kelebek misâli düşlerimde özgürlüğe kanat çırparım... direnirim içimde kalan umut kırıntısıyla. amma velâkin; hangi kapıyı çalsam kimi zaman arkasında yine yalnızım... özlem |