Bir kıvılcım da başlar yangın
...............tek bir damla ile yağmur
İlk sözün emanetidir sevda
...............ve gidilecek “tek yol devrim”



Onlar vardı, kızıl karanfil bağlarında
Göz yaşımız tükenirken pınarlarında
Gülünün solduğu akşam kanatlarında
Özgürlük bedel ister, ağlamalar bedava



Mavi bulut ülkesinin halkını beklerdiler
Sevmeler mutluluklar yalandı sloganlar
Gerçek yaşananlardı, gençken soldular
Üç ayaklı bir şeytandı idam sehpası



Yürekliydiler, aynı dalda üç gül fidanı
Direndiler, unutmadan geleni ve gideni
Ama sabır ama hırsla ama onlar umutla
Mavi bulut ülkesinde yağmuru beklediler



Gururlu bir hüzün vardı yüreklerinde
Hiç ölmediler
Yağmursa henüz gelmedi
Damlayanlar göz yaşıydı şiirle



Darağacından
Işıklı bir merdivenle indiler
Onları aydınlıkta bekleyenler
Deniz Gezmiş geldi dediler
............Yusuf’a gül verdiler
............Hüseyin’e kırmızı karanfiller
...
DENİZ ölmedi
.......İNAN ölmedi
.............ASLAN’ımdı…


Damlar yüreğimin can damarına
_________Ağlama deme be usta
Kendini tutamaz bu yürek
Paramparça…

6.5. 1990

Yirmi yıl önce bir kitap okumuştum Erdal Öz’ün yazdığı bu kitabın ismi “Gülünün Solduğu Akşam” ardından bu satırları yazmıştım, sadece paylaşmak istedim.
Bir kıvılcım da başlar yangın