YOKLUĞUN KAPISIBen ki kimliğimden bihaber Gün ağarırken Kendi içimde kaybolmuşum Bilmem yanarken hangi derde Dizginsiz bir özlemle Önce kavrulup sonra solmuşum Diz çöktüğüm boyun büktüğüm yerde Kimsenin uğramadığı Zorlu labirentler arasında kalmışım Yüzyıllarca aradım nafile bulamadım Yokluğa açılan kapı nerde Her dem firak ile yanarken sinem Kendi özümü kırılan aynalardan çalmışım Onulmaz ruhumun Tek kıvılcımla tutuştuğu yerde Aynaya her baktığımda Kirpiklerimden sulu sepken Yağmurlar yağardı Çatlayan aynanın kıvrımlarında Belli belirsiz bir kapı vardı Bilirim ardından her gün Güneş doğardı Baktıkça kirpiklerimden Sulu sepken yağmurlar yağardı Oysa o kapıdan yalnızca Yokluğa meyilli gözlerim sığardı Muhammed Mehmet GÜL |