bitmez artık yalnızlığının harlı alevi
ilk mevsim çiçeklerinden kalanlar da eklendi
güz harmanına

çimen yeşilini görmeden
bekleme bülbülün sesini boşuna
alıp götürdü güneşi dünya

büyütür çiçeğini sende/ kıpırdamaz yerinden gece
dikilemeyen sökük,
birleşmeyen parçalarla, yap boz oyunu her şey
kendine sakladığının ağırlığında eziliyormuş insan
göldeki nilüfer içindeki mevsim

aşı tutmuyor yabandan
savrulup gitmiş tohumların hepsi

gurbet ki,insanın içindedir daha fazla
dillenmeyen aşk gibi
hem mızrap hem tel olamazsın
yüreğine basar, ağlayan tamburun sesi

uyanıyorsun o oluyorsun
içine onla doluyorsun
bir kanat açımı gidemiyor içindeki kuş

silkelenmek bir inkâra bakar oysa
her yolun bir başı bir sonu olduğudur
olmuyor ama olmuyor kolayına
her şey çok zor/ çok denklemli
ne zaman dönmeye kalksan geri
iki kişilik hüzün getiriyor rüzgâr

sonra gülüşü düşüyor aklına
onu düşünmek iyi gelmiyor sana
deli mi oluyorsun ne !
böyle tek başına gülmelerle

sevmek delilik /delilik böyle sevmek
bir körlük ki, baştan ayağa
kalbinde duran bir göz/ün ağırlığında
sebepsiz kederlerin ağı sarıyor seni
sonradan gelen gayesizik ve bomboşluk hissi
kısacık yaz yağmurlarında, toprağın suya hasretliği sanki

hatıraların eli yakanda
bahtiyar olmayacaksın hiç
genzinde bir aşk zehri kalacak hep

bir daha diline değmeyecek, evvel kanarak içtiğin su
önünde/ giremediğin özgürlük menzilinin ufku

göğünü biçen hüzün bulutlarından
durmadan, yağmurlar yağacak gözlerine

tazelenemeyen sevinçlerin ardında
çocuk düşlerin havalanmayacak bir daha

sonu gelmez, uzun bir yolculuğa çıkıyorsun
böyle sevmişsen /güz çıkmazı sokağındasın

kolayına çiçeğe durmayacak, bahçendeki ağacın
böyle sevmişsen /azalacak can suyun
çağlayanlar gibi akmayacaksın
günle geceyi dokuyacaksın ellerinle artık
eğer böyle sevmişsen!…

Hâdiye Kaptan


c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.