Anılarımın saklandığı derin kuytuları bulmak mümkün değildir.
Beni bir nebze olsun bilmek ihtimalsizdir.
Gözlerimde sert bir adam edası vardır.
Yüreğimde bir bahar esintisi,
Ve bir yaz akşamı saklıdır.

Unuttu zannederler.
"Bizi unuttu bu vefasız..."
Bunlar sadece bir yanılgı.
Asparagas bir haberdir.

Unutmadım.
Ama aklımda da değiller.
İçimde ki sığınaklarda gizliler.
Üstleri kapalıdır.
Korunur yağmurdan, kardan.
Her yerde bahsetmem,
Anlatmam, her mazi yolculuğunda.
Sakınırım dosttan, düşmandan.
Zira dost dediklerim,
Vurmadı mı arkamdan?

Maziye her daldığımda,
Ve geçmiş her aklıma geldiğinde,
Baktığım yer kalbimdir.
Ve çocukluğum taze bir gül gibi,
Avuçlarımın içindedir.

O aklımdadır.
Aklımda ve yüreğimdedir.
Bayramlarda,
Babamın verdiği şekerlerin tadı hala damağımda.

Oynadığım ilk oyun,
Attığım ilk gol,
İlk sakatlanışım,
İlk karnem,
Beni hala güldürür.

Geçmek bilmeyen kış akşamları,
Hala üşütür beni.
Gök gürültüsü hala korkutur.
Hele o karlı,
Soğuk ve vuslatsız ayrılıklara gebe gün,
O hayasız,
O vicdansız,
O acımasız,
O zalim an,
Duyguların mezara gömüldüğü o pis zaman parçası,
Sanki ömrüme takılan bir zulüm kancası.
İşte o gün,
Hala yakar içimi,
Geçmez sancısı.

Bu benim ilk düşüşümdür,
Aldığım ilk darbe,
Yediğim ilk kazık,
Yaşım 0,3
Burnumdan geldi içtiğim süt.

Keşke onu da içmeseydim.
İçer miydim bilseydim.
Eeee.
Ne de olsa el kadar çocuk.
Nerden bilecek ki.
Hatırlamaz ki.

Kandırırız onu.
Saftır yüreği.
Gönlü açtır kurtlar gibi.

Evet.
Kurtlar gibi açım.
Ama merak etmeyin,
Bir gün muhakkak biter.
Sakın gölgelerimden korkmayın.
Sesimi duyunca titremeyin.
Köpek olmayın kapımda.
Özür dilemeyin.
Af dilenmeyin benden.
Pişmanlığınız, onursuzluğunuzdandır
Bir gün geçer.
Hiç bir hesap sormam sizden.
Karşıma çıkmayın yeter.


Nuh BARITCI