Ben kalemi kırık bir öğrenciyim.
Silgimi evde bıraktım.
Kalem tıraşım kayboldu.
Acaba kitaplarımı hangi parkta unuttum?
Defterlerim şiirlerle dolmuş.
Yer kalmamış Coğrafya’ya, Fen’e.
Bu okulda tembel bir öğrenciyim.

Ceketimin düğmesi elimde.
Kıravatım kemer olmuş belimde.
Salyalarım akar çenemde.
Derse girmeme üç dakika var.
Zaten zil çalar girdiğimde.

Tenefüslerde top oynarım hep.
Yüzümden ter oluk oluk akar.
Önüme gelene çelme takarım.
Müdüre Hanım da bana kafayı takar.
Gözlüğünün üstünden ters ters bakar.
O sırada top suratına çarpar.
Makyajı bozulur, ufak ufak kaçar.

Ayna ve ruj düşmez elinden akşama kadar.
Mahallede ki kuaför kral oldu kral.
Ama yine de mutlu son uzaktır.
Ve erişilmez bir hayal.

Derslerde sakız çiynerim.
Sümüğüm gelir burnumu çekerim.
Hoca bana seslenir, ben "cak" derim.
Sonra o sakızı bir güzel şişiririm.
Hoca tokat atar, balon patlar.

Sınıfın en haylazı benim.
Öğleden sonra firar ederim.
Boşver baba böyle daha güzel.
Aklıma gelirse okula giderim.

Hoca okumaz adımı yoklamada.
E akıllı adam, bilir gelmediğimi.
Böyle adamları çok severim.
Sürekli uyarır beni pos bıyıklı sınıf hocamız.
Artık öyle bir hale geldi ki,
Berbere gittiğinde dilini de tıraş ettirir.

Gömleğim ütüsüz hep.
Pantolonum dizimde.
Ayakkabılarım, bataklıkla rekabet halinde.
Ben çok kolay bulunurum.
Koridorlarda izlerim vardır.
Bu yüzden hizmetlimiz efkarlıdır.
Zavallı Adam.
Derbeder olmuş, kolları ağrımaktadır.

Hiç yazı yazmam derslerde.
Edebiyatçı bu hale kızar.
Beni ayağa kaldırıp sorar;
Oğlum neden yazmıyosun?
Hani nerde kalemin?
Boş ver hoca.
Doldu edebiyat defterim.



Nuh BARITCI