SİYAH BEYAZ KAREyaşayan gözükenin altında, görülmeyen çöküntüydü arzu körlüğü olmaz hayâldi bizimkisi yoksun şimdi sesinle örülmüş kâbuslardan uyanıp yaratılamayan, ayak seslerini gezdiriyorum usumda içinde, en çok sen olduğun saatlerin zaman dilimlerini sayıyorum, durma derken sarı bir akşam ışığından yansıyor yüzün içimin buz kesiğinden düşüyor ismin dilime yine de gönül haritamda, korku körlüğünde geçsem de yolunu silemedim izini / geçemedim gözlerini beklenen bir beyaz hayal değilsin oysa içimdeki sevinçli bekleyişler tükendi çoktan ama, ruh çırpınışlarımda o iç sızı, yerli yerinde durmada anladım ki, ben dünlerle bahtiyarım şimdi gölgeli yarınlarıma, dağınık akşamlarımı tekinsiz karanlıklardan topluyorum günümü halâ ağır tende, gece yoğunluğu gökteki yıldızların, görkemli raksı sürmede üzerimde ancak, meyil vermiyorum uzak düşlere akşam da baksa, kör topal da olsa, sürüyor bu rüyam çoktan hatırası oldun bu aşkın ne kadar oynasam da aynayla, değişmeyecek görüntü hep kısa kalacak gölgen beni benden çalamayacaksın artık kendine başka çıraklar bul kıyılarımdan çekip çıkardım seni zararsız/ saklımda, en ücra köşemdesin yalnızca bir fotoğraf karesisin, siyah beyaz Hâdiye Kaptan (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |
vurmasada heran kıyımıza
hapsini kesmişsekte en ücralarda
ağlarız fotoğraflara siyah beyaz lığına bile aldırmadan...
çok güzeldi...
yüreğinize sağlık....