boş, beyaz bir defter açıyorum kendime

sen olmayacaksın içinde

ne ismin, ne resmin, ne de hayâlin

kısa bir telâş gibi geçireceğim seni zamandan


çıkarıp baharı, sakladığın yerden

yaz bahçelerine yol alacağım bundan böyle

acılı, yaslı olmayacak yüreğim

hiç olmadığı kadar bol olacak düş tomurcuğum


içimdeki denizin durulmuş sularında

korkmadan yüzeceğim doya doya

ulaşılmaz, en uzak yıldıza süreceğim seni sonra

aksin olmayacak hiçbir suda

ve düşeceksin oradan kıraç topraklara



dingin akşamlarımda

ne gelmeni duyacak ruhum, ne de gitmeni

ş i m d i

güneye dönüyorum yüzümü

sıyrılıyorum soğuk sarhoşluğundan yavaş yavaş

süpürüyorum

arkandaki rüzgârdan kalan toz bulutlarını

yeşil çimenlere basıyorum çıplak ayaklarımı

güneşi görebiliyorum artık

toprağın yüzünden, yaşamı duyumsuyorum

tırmanıyor usulca vücuduma

gülecek, içimde ağlayanım



gitme kal yerine

gelme sözünü asacağım dilime

bozuk bir plaktaki gibi

durmadan dönüp duracak öyle

ezberleyecek bu aşkın bittiğini


dündeki anıları, sileceğim o şehrin sokaklarından

emânetin kalmayacak hiçbirinden

gece yıldızların düşecek saçlarımdan

gün yüzü sereceğim akşamlarıma

kararmayacak gecede ay


suyu kesilmiş, uzak bir çeşme

cadıların korkusundan gidilmeyen bir masal ülke

çocuklukta korkulan

merdiven altındaki heyula

o büyük siyah şemsiye

ayaklarım yürümeyecek oraya bir daha

bir daha çalamayacaksın hüzünlü çanı

sen notre damın kamburu

bundan böyle, bende merhamet arama


Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.