Yolumu Bulamıyorum
Saçlarım kulaklarımı kapatmış,
yaşamın eteği ise gözlerimi. Yaşam yaşamımı kemiriyor. Seslerim birbirleriyle kavgada, ağızımda suç buluyorum. Ruhum kör, ruhiyem kör, körlüğüm körlüğüme yol gösteriyor, düşünsene. Duymaya, görmeye, ve konuşmaya feci ihtiyacım var, ama... Soğuk rüzgâr bedenimi ısırırken, sözler beni damgalarken, karamsarlık kişiliğimi mühürlerken, yalnız bir konu düşüncelerimi meşgul etmekte. Halâ neredeyim? Kendime sitem ediyorum, halâ neredeyim diye, bu nereden olan yerden, gitmek istiyorum, ama... Yolumu bulamıyorum. (Kopenhag) Tolga Madan |