Yağmur damlalarına,
damlalarıda yere çarparken,
benimde merakım bana çarpiyor.

Gökyüzüne pembe örtü örtülmüs,
benim yaşamımın üzerine örtülü ağırlık gibi.

Yağmur akıp gidiyor,
yerleri okşayarak,
benimde ruhum akıp gidiyor,
beni okşayarak.

Yağmur yıkıyor temizliyor,
benim çirkinliklerimin
bütün güzelliklerimi yıkadığı gibi.

Yağmur rahatlatıyor,
yağmurdan rahatlıyan herşeyi,
benimde karanlığım rahatlıyor,
çünkü gölgesi halâ üzerimde.

Yerler ıslandı,
zannediyorum kurumayı bekliyor,
benim kuru gözlerimin,
zannediyorum ıslanmayı beklediği gibi.

Dans edenler var yağmurun altında sevinerek,
benimde şeytanım sevinerek,
yanlışlarımın altında dans ediyor.

Hattâ bazıları var,
yağmurun yağdığını anlamamışlar bile,
benim kendimi anlamadığım gibi.


(Kopenhag - 09/10/1997)

Tolga Madan