Ey İstanbul
Taş yollarında,
o eski ruhunda, güzelim toprağında, yitiriyorum kendimi ey İstanbul. Yokuş yollarında, tenha sokaklarında, bizim dediğimiz mahâllelerinde, yitiriyorum kendimi ey İstanbul. Tepelerinin arasında, o durmaz sesinde, dumanlı kafanda, yitiriyorum kendimi ey İstanbul. Gururlu suratında, çizikler düşmüş, bazen üzgün duygularında, toprağında yürürken, denizinde, yitiriyorum kendimi ey İstanbul. Hiç unutamadığım gecelerinde, yıkılmaz kişiliğinde, o güzelim insanlarında, yitiriyorum kendimi ey İstanbul. Sende senliğinde, tepelerinde dalgalanan, kanımızla ısıttığımız bayrağımızda, savunduğumuz gururunda, yitiriyorum kendimi yüce İstanbul. (Kopenhag - 2010) Tolga Madan |