IRAK'TA ÇOCUK OLMAKBombalar düşüyordu şehrin göbeğine, Göl olmuştu parkların kan çukurları Son kalan umutlarını koyarak çocuklar, Kağıttan gemiler yüzdürüyorlardı… Solgun yüzlerine vuruyordu şarapnel parçaları, Bir türlü ders başlamıyordu zil çaldığında… Kitaplarından öğrenmiyordu savaşın soğukluğunu vücuduna yapışırken; Ceplerine şeker yerine elem koyuyordu Irak çocukları… Çiçek yerine kol bacak topluyorlardı hüzün tarlalarından Top yerine yanı başına düşen bombayla oynuyordu öfkeleri, Hepsi mayın tarlasında bırakıyordu süt dişlerini, Irak’ta hiçbir çocuk, çocuk olmak istemiyordu… Anne babasını az önce yıkamıştı gözyaşlarıyla Mezar taşı yapmıştı evinin yıkık yan duvarlarını Kanlarıyla yazmıştı isimlerini titreyerek elleri Rüzgar ve acı kurutmaya yetmiyordu sahipsizliklerini, Tanrı’ya duadaydı her daim Irak çocukları… Korku kol geziyordu göz bebeklerinde, Hiç tanışmamıştı tebessümün rengiyle kirli yüzü. Kurşunlar aydınlatıyordu gecenin resmini semalarda, İnsafsızlığı öğreniyordu yüreği, paslı bir namlunun ucunda… Bir dost eli arıyordu ve tutunacak dal, Sessiz insanlığa sövüyordu aç kokan nefesleri… Sığınmışken, sinmişken barut kokan ürkek bakışları Daha niye öldüğünü bile bilmiyordu Irak çocukları… FERAY İLERİ HENÜZ ERKEN OLAN VE ÖLÜMÜ HİÇ HAKETMEYEN YÜREKLER ADINA ... sesiyle şiirime can katan Kalimera’ya binlerce kere teşekkürler. |
tebriklerim kalbendir
sevgilerimle.