Bir gün, bir başka günde; herkesin içinde yaşadığı o sükûnet, o büyük karmaşa… İnsanın bu dünyadaki geçici varlığı bir avuç toprak kadar, ama yine de bir şeyler var, bir şeyler kaldı. Zaman geçer, insan bir bakar ki, bir ömür boşluğa doğru kayıyor, hiçlik içinde kayboluyor, fakat yine de hep bir umut vardır. Bir saatlik bir an var ki; sanki orada durduğunda dünyadaki her şey yerli yerine oturur. Ama sonra, bir şairin dediği gibi: “Birbirimize ne kadar benziyoruz, değil mi?” Kalbinin kaygılarına dair söylemek istediğin o kadar çok şey var ki, ama işte her şey söylenmiş gibi… Kırgınlıklar büyür, hepsi o kadar. Ama bir yanda da, o hiçliğe karşı gelen bir umut, bir çocukluk anısı, bir hayal. Ah, bir seninle birlikte o anı yaşamak, avuçlarımda bir hiçlikken o çocukluğu tutabilmek.

O yalın anlatımın içinde bir ömrün büyük yüklerini taşırken, her bir satırda aslında sadece insanın kalbinin ne kadar dağılmış olduğunu gördüm. İnsanın her halini, her kırgınlığını, o sonsuz yalnızlığını bu kadar basit ama derin bir şekilde anlatabilmen, gerçekten etkileyici. Sana teşekkür ederim.