Avucunda kaynar kızıl denizle Musa
Sina’da yerini aldı
Kafatası kumlarıyla golgota’da İsa hazırdı
Tanrı insanlığa son kez acıdı
Ve kırk yıl daha yaşandı
İsrafil sura sımsıkı sarılmıştı
Taşa dikilen tohumdan artık umar kalmamıştı

Kaosa karşı
Oğullar
Melekler ve şeytan
Dizinin dibinde oturuyordu Tanrının
Artık hiçbir gök hiçbir göğün sırrına sabah olmayacaktı
Ve hiç kimsenin yakınından yakını olan hiç kimse
Geçmeyecekti…

Kuyulara katran taşıyan başı boynuzlu cinler
Ve matarasına sülfürlü su dolduran iblisler
Kırbaçlarına kor sürüp kül kürüyordu
Yorgun ama mutluydular
Yeryüzü yoktu artık
Ve bir daha olmayacaktı

Herkes aynı dilde korkuyordu
Dinsizler dingin
Dindarlar tedirgindi
O kıyametin içinde Tanrı
Tanıdık bir yüze bakar gibi baktı
Ve Dante ayağa kalktı

Canı burnunda Cibril kanatlarını kapattı
Ateş silolarına son kez uğradı
Haviyenin tasmasını tutan Malik
Mikail, atlantiği bir alevin sırtına sardı
Gözlerini yumdu bıçağını başına bırakan Azrail
Derin dehlizlerden gelen ürkünç uğultu hariç
Çıt bile çıkmıyordu
Çıkardı şeytan ışıktan üç ağızlı mızrağını
Ve dili deşilen Dante ilk çığlığı attı

Keskin dişleriyle açlıktan çıldırmış balinalar açtı ağzını
Sonra saçma sıkılan serçelerin pençeleri uzadı, uzadı
Uzadı parlak derili ürkünç kabir yılanlarının boyları
Ve yapışkan derisiyle devcileyin kabir yılanları
Kemikleri öğütmeye başladı
Kan otobanları kaynayan sulara aktı
Kitabı soldan verilenler bin yıl yandı
Kalplerini köreltenlerse bin yıl daha yandı
Bin yıl daha yandı, yandıkça yandı
Ama yananların yanakları yeniden doluyordu
Ateş nasılsa yaktığı yerde yeniden doğuyordu
Hiçbir çığlık hiçbir çığlığa benzemiyordu
Acıdan delirmiş delik deşik cesetleri sıçanlar yiyordu
Sırtı kanatlı cehennem mahlukları
Bir bedenden bir bedene felç taşıyordu
Kimsenin geçemediği geçit
Yukarıda ışıl ışıl yanıyordu
Cüzamlı yüzleriyle bir seraba sığındığını
Anladı, yandığına yakınan bezirganlar
Cennet çünki çok uzaktaydı …

Ve birden bire kıyamda duran İsrafil
Nefesini sura üçünü kez üfledi


30129İst.