ANA
Karacoglan önlükleri sarilmaz
Kâkülüne miski amber sürülmez ha desen dergahina varilmaz KIZILCA kiyametler ANA Her sabah uyandığımda Bir kadın dokunuyor kursagima Habire küsüyor bana Sussam olmuyor Konussam razi degil Derin karanlık bir orman büyümek yan yana Bir ayaklarina serilsem ana� fikrimin ince gülü Ve bitkilerin yesil yüzü banamisin demiyor yıldızların parlaklığı canavarca gece fikrine yanık tatminsizlik okyanus kenarındaki ki ada ağaçlar yeşil derin göstermek için değil yara Nerede kahverengi yemeklerin Ruhumun karanlığinda lezzeti var Ve güneş bir rüya ile batıyor Bir dalga soluk kum üzerine çörekleniyor Okyanus mavi paltosunu atiyor vahşi ve çıplak şimdi dehşet içinde fırtına aşıyor Geceye duman katran gibi düşüyor yarın ölecek çocuklara şarkı gibi tüm cesareti Benden ateş bekliyor Gecede çeyrek bekleyen Soguk nefesli raki Geceye duman çilgin gibi düşüyor Gece diz çökmüş gibi üşüyor yarın ölecek Alçakgönüllü karda yumuşak gölgeye Gece gülümsemeden uzaklasiyor yukarıdaki zamanla ve gelecekle devam ediyor* ANA AH ANA Dizlerine gözlerim Dökülsün ANA *bütün ANA larin ellerinden, ayaklarindan öpmeyi unutmayasiniz |