Karacoglan önlükleri sarilmaz
Kâkülüne miski amber sürülmez
ha desen dergahina varilmaz
KIZILCA kiyametler ANA

Her sabah uyandığımda
Bir kadın dokunuyor kursagima
Habire küsüyor bana
Sussam olmuyor
Konussam
razi degil



Derin karanlık bir orman
büyümek yan yana
Bir ayaklarina serilsem ana�
fikrimin ince gülü
Ve bitkilerin yesil yüzü
banamisin demiyor



yıldızların parlaklığı canavarca
gece fikrine yanık tatminsizlik
okyanus kenarındaki ki ada
ağaçlar yeşil derin
göstermek için değil yara
Nerede kahverengi yemeklerin
Ruhumun karanlığinda lezzeti var

Ve güneş bir rüya ile batıyor
Bir dalga soluk kum üzerine çörekleniyor
Okyanus mavi paltosunu atiyor
vahşi ve çıplak şimdi dehşet içinde
fırtına aşıyor
Geceye duman katran gibi düşüyor
yarın ölecek çocuklara şarkı gibi
tüm cesareti
Benden ateş bekliyor
Gecede çeyrek bekleyen
Soguk nefesli raki


Geceye duman çilgin gibi düşüyor
Gece diz çökmüş gibi üşüyor


yarın ölecek
Alçakgönüllü
karda yumuşak gölgeye

Gece gülümsemeden uzaklasiyor

yukarıdaki zamanla
ve gelecekle devam ediyor
ANA
AH ANA
Dizlerine gözlerim
Dökülsün

ANA



bütün ANA larin ellerinden, ayaklarindan öpmeyi unutmayasiniz