‘‘daha ilk geçişte papaz büyüsünün bozulacağını nereden bileceklerdi ki’’


Biz gittikten sonra,
büyüyüp adam olacak bir kente açmıştık gözlerimizi.
henüz tay tay duracak kadar gelişmişken ayaklarımız,
küçücük evlerimizin karanlığını üzerimize giydirip getirmişti büyüklerimiz,
köprüde ‘hoş geldiniz’ ile birlikte beklentilerin de verileceği düşlenen
sonralarında bizlerle birlikte metropol olacak bu şehre…


Tırnaklarını kesmeden mi takmışlardı dişlerine bilinmez,
bulaştırmaları uzun sürmedi na-huzuru çehrelerine.
zamanla, ışığı yanan her evden yükselen seslere aynı ölçüde acı ekildi:
‘nereden düştük bu yalayıp yutup geğiren canavarın ağzına?!’
tizi o gün bugündür azalmadı o arabesk tınıların,
neler oluyor bile diyemedik
eğitmenlerimiz sus dediklerinde…
saygısız eğitilenlerden değildik .
haddimiz dayağı bilirdi,
sessizdik…


İlk isyanımız yüreğimizeydi.
aşk diye bir şeyi duyunca
sokaktan geçen pamuk şekercisinin peşine takılır gibi
koşuştuk.
bedenin toyluğunu umursamadan
sırtımız açık yakalandık o kasırgaya.
hırsıza çıktı adımız…
damgamızı bastılar,
henüz kalp içinde isimlerimizi yazamadığımız
çınar ağaçlarına.
devrildik…


Psikolojimizin varlığını, sınırlarını,
gün gelip yedi nokta bilmem kaçla sarsılıp çürük raporu alacağımızı
sabah akşam yükselen miligramlarla alışacağımız dozları
bilmiyorduk.
sağlığın;
analardan evlada geçeceğine inandırılmıştık,
hastane kapılarını tanımadan önce.
uyutulduk…


Şimdi deseler;
‘senden olanlar ne haldeler?’
onlar doğmadan harabeye döndürdük
kaybettik bu şehri biz
bulursam gelişmemiş bir kaya parçası
sırtımda götürür dibinde bir can daha doğururdum ya,
metropolleştim…



Ebru