SON CEMRE
ebrûliydi yaşam
belki yaşamadım bütün renklerini kurşundu içinde eriyen zaman sükûnlu gecenin eşiğinde durur şimdi gün bilinmez hangi kavşakta bekler ölüm! ---- ------ ------- --------------- kalkansız yüzümde keskince bileylenir gibi gür büyür yalnızlığım geçip gitmede saman alevi gülüşler ah! bir çocuk gülüşü konsa dudağıma tecrit odalarında güneşsiz, dar bir çıkmaz sokak/ hâtıralar ne ileri ne geri artık yön ulaşılmaz sarı sıcak kıyıları suya değmiyor ayaklar uzak teselliler beslemekte bulutları çıkarıp kozamdan sevinç açtıran son bir cemre isterim onunla / dünyayı ilk görüşü olsun gözlerimin üzerimdeki yitirilmiş zaman sarhoşluğunu şu uzun yol yorgunluğunu atsın üzerinden ayaklarım sonra serilip bahar toprağına sere serpe gülerim ağlasın bulutlar üzerime sevinçle bereketlerini tutarım ellerimle gül tepe koyarım adını o yerin göğüs kafesime kadar gelip duran ölüm varsın açsın ağzını iştahla güldüm ya doya doya artık bahtiyâr ölürüm ey hayat! olmayacak bir şey mi istediğim? çok mu yakın artık yol / beyaza sarınmaya yoksa, vereceğimi verdim sana senin kadar alamayanları düşün topla, çarp, çıkart /böl bütün yaşadıklarına ekle ahraz dilime, sen büyüt gerisi sana kalmış mı diyorsun? Hâdiye Kaptan c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |