Ateşinde Üşüyen Dalölümün adresi yok gözlerinde yitik bir sokağım ben dönmeyi bilmeyen umut kendi ateşinde üşüyen dal dalında kurutulmuş dut mermi yağmuruna tutulmuş Ortadoğu’ydum hep beyaza konmak ister kir kire kimlik veren insan da kirlenir hiç bilinmez içimde bir kuş nasıl dillenir atları dağlarıma sürün acılar bana kalsın ayrılıklar sonbahar sararsın düşe dalsın koy verin gitsin umutları bırakın aşk kendi içinde yansın İsa İnan |