Düşleri Aklamakgökyüzü içime kadar uzuyor uçurtmasına tutunarak ayaklarımın üstünden bedenim nefes alan bir ceset düş diyor birileri düşüyor çocuk kelebeğin kanadına abanıyor aşkın peşinden koşan yürek güz bulaşıyor çığlıkların altına gözlerimdeki korkuya bir yılan çömeliyor bir kadın gölgeme dokunuyor maviliklerinde kuşlar yüzdürerek aşkın son düğümünü de ellerin çözecek susuşları düşle boğuyor çocuk aklını peşime takma hasretin boşluğunu doldurur gözlerin haydi gir unuttuklarımı aklamadan başla bakma sen dağınıklığına yüreğimin sen ağladıkça yeşeriyor dallar yağarken yağmur kuruyor sesim ellerim tutuluyor göğüslerine tırmanırken kayan bir yıldızın üstüne biniyor çocuk adam yalnız deliriyor içindeki korkuları körüklüyor durmadan umut sağ çıkıyor akşamki bozgundan bir ceset soluyor bedenimde kurtulamıyorum kabustan İsa İnan |
demişsiniz ya, bu mısra o kadar çok şey hatırlattı ki hayata dair, her bitiş bir başlangıç olur umarım umutla....
yüreğiniz susmasın şairim...