Gün aşımı sohbetlerin arasından sıvışarak
Konsomatris yalnızlığın koynundaydık
Son nefeslerimizi orada alıyorduk
Karşılarken güneşi buğulanmış bakışlarımızla
Varamıyorduk farkına üzerimize sinen kokunun
Kir pas kan karışımından oluşan.

Saf değildik sevgili
Temiz değildi avuçlarımız
Ucube yalnızlıkların koynundan
Terli vücutlarımızı paklamadan kaçışımız
En büyük kanıttı sefaletimize
Anladık sevgili anladık
Kavurucu değil yıkıcıymış varlığımız
Anladık .

Işıklı pavyonun karanlık masalarında
Yudumlarken rakımızı birkaç ayyaşla
Düşüncesizliğimizin kadranına düşen bir benlik
Devşiriyordu birlikte yaşanmışlıklarla
Anımsatıyordu hüviyetsizliğimizi
Anlatıyordu gerçeklerimizi
Anlıyorduk sevgili
Anayurdumuz yüreğimiz
Anadilimiz sevdam(ız)
Bu yalnızlıkların koynunda göçebeymişiz.


Karbon kağıdıyla yazılmış hayatlarımız
Bundandır avuçlarımızın aynı anda terlemesi
Aynı anda karşılamamız güneşi
Aynı şişelere doluyordu yalnızlıklarımız
O yüzdendi birbirimize bu denli benzememiz
Karbon kağıdıyla yazıldı hayatlarımız
İkimiz aynıyız aynıyız ikimiz.


Neden sustunuz söylesenize
Sen değil sevgili ben değil “O”
Mayası yanmış gibi etrafımızda dolanan “O”
O yani “BİZ”
Biz yani yalnızlığımız
Neden sustunuz söylesenize
Nutkunuz mu tutuldu tenimize sinen sevdayı görünce
Unutmadık unutur muyuz sizi sizce
Özenle katlayıp koyduk şifonyerde bir göze
Yeni bir terk edilişlerde
Gevrek gülümsemenize maruz kalmayalım diye


Gelen bahar mı yoksa sen miydin
Açan ben miydim yoksa çiçekler mi
Aylardan nisan geldi bahar
Derin kıyılarda mürekkep balıkları
Boğazda yakamozlar
Sofrada rakı ve kalamar
Çatlak akvaryumlardan sızıp giden düşler
Ve sen
Ve ben
Sen ben
Karbon kağıdıyla yazılmış yaşamlarımız
Aynıyız ikimiz ikimiz aynıyız.


Selçuk ERKİ