birbirinden uzak ayrı iklimlerde açan kardelenlerdik biz
kaderin zaman ve mekan dinlemeden yakınlaştırdığı
yaşamın tüm zorluklarına inat
kendimize sevda dolu bir dünya yarattık

ne çok şey paylaştık seninle
yan yana olmasak bile...



varlığına hasret bırakan yokluğunu bile sevdim
tutamadığım ellerini
dudağına yapışan öpemediğim tebessümleri
her sabah yokluğunla harmanlanan günü yaşamayı sevdim
ne çok bekledim seni ben...

gelirsen bir gün
yüreğime ektiğim her tohum
filizlenerek bir orman misali
tüm bedenimi saracak
yeşilin verdiği huzura kavuşan bedenim
yaşamak nedir anlayacak
umudumu bağladığım
tüm karanlık yollar aydınlanacak
ve işte o gün
aynı toprağa ayak basacağız
aynı iskeleye oturup martılara el sallayacağız
aynı şarkıyı söyleyeceğiz gökyüzüne
kulağıma adımı fısıldayacaksın
Özlem!
özlem yaramaz bir çocuk
ben o çocuğu bile uslandırdım artık
özlenen sen..

yüreğime dokunan yüreğin
bedenimi kor kor yakacak
içli kemanın tellerinde dile gelen nağmeler gibi
yüreğim hep çaresizce sızlayacak
güneşim gelmezsen tüm bedenim
alev alev mahşer yeri gibi yanacak
sevdadan yana ne varsa kül olacak
duy!
ne çok özledim seni ben...


ÖZLEM