içimize sinmedi ihanetli yaşam kılığı,
yakışmadı ne giyindiysek
ya bol geldi göğsümüze
ya da dar;
ar ettik sahte düğmelerden
bize uymadı ellere biçilmiş gömlek

Evet bize uymadı ellere biçilen gömlekler uydurmaya çalışanların üzerinde de eğreti durdu belki eğreti olduğunu da söyleyemedik söylemekten de ar ettik...

gül solduruyorsa kendini pis bahçelerde
kirleniyorsa çeperi,
kapanıp kendi kalbinin kafesine
birinin de bülbül olması gerek.

birinin ağlaması gerek bu yolda
gönül meydanıdır bu!
çifte su verilmiş sevdayla savaşmalı;
yalandan kalkanı
inkârdan kılıcı olanlara
şereftir bilerek yenilmek.

İnsan çirkinleşiyor ve duyarsızlaşıyorsa günden güne birilerinin yanması gerek bu çakıllarla bezenmiş seferde yenilmek değil belki de yenilmiş görünmek çerden çöpten arınmak bir nebze...

ve yazılmamış gibi silinmek gerekir bazen;
ölü bir ceninle doğmadan gömülmek!
adı konulmamış
hiç nefes almamış bir bebek olup
sessiz
ve gizlice
aşkın rahminden
parçalanarak sökülüp
duyulmayan çığlığıyla atılarak çöplüğe
mezarsız yatmaktır asıl ölmek.

Ve kayıtsız kalmak hayata aşka insanlık adına ne varsa işte asıl ölüm orda başlıyor çığlık çığlığa bir yok oluş...Oysa insan ebediyet arzusundadır daima ölümsüz olabilmek için birazda ellerin taşın hatta kayaların altına girmesi gerekiyorsa yürekli olup koşmalı umutla...

o halde
örtün üzerime şu toprağı
hiç kazılmamış gibi olsun;
ve burada sarı süsen açarsa bir gün
kimse koparmasın
kökü kalbimdedir onun.

bilen bilir;
eğer gün gelir de
sindiğim bu sinden hiç bozulmamış gibi dirilirsem,
yani gelirse esin
belki o zaman
yeniden yazılır bu şiir!..

Her doğan güne hatta her anı daha önce hiç yaşamamışçasına ilk kez nefes alıyormuş gibi coşkuyla sarılmak kaleme kağıda...

Sayın Ömer bey şiirinizin hissettirdiklerini yorum olarak yazmadan geçemedim...
Beğeniyle okudum...
Yüreğinize sağlık...
Kaleminiz daim olsun...
Saygılar...