‘’ASLAN YANDIĞI YERDEN BELLİ OLUR’’

ne zamanki insanlar sığamayacakları bir dünyada
yaşadıklarını hissetseler
kimsenin garanti veremediği kimi zamanların
daha iyisinde
yarını için
dünü ve bu günü feda edenlerle
kesilen parmağın
sallanan bedenin
‘’acili’’
belli şeyler gibi
yaşamı ciddiye almayanların
‘’’biz zamanında ölmüşüzünü’’’
hatırlatırlar

oysaki
bırakmadan kendini bilmediği şeylere
aldatmadan kendini,
bendini
değerlerini,
diğerlerini
hangisi doğrusundaysa
ortasından tuttuğu yaşamın
ve
verilen anlamın,
kolay günlerinin lahavle’sini
benden sonra bir fidan diker gibi,
karton kentlere
bastıkları toprağı,
yaptıkları işi
evinin önünde, yanında
ve içinde
ambarı olmayan
hatta buğdayı zor bulan
insanlarımızı
belediye otobüsünde oturabileceği bir koltuğu arayan
öğrenci görünüşlü bir kızı
kaşları çatılmış bir okul müdürü gibi olmadan
nasıl anlatabilirim

oysaki
eylül ayıydı bacalardan çıkan dumanları gördüğümüzde
—bir çağı yargılamak için ihtiyacımız olan kitapların-
dumanıydı,
isiydi,
külüydü,
uçan havaya

sabahları;
insanları, rahatsız ediyor gerekçesiyle
kentteki tüm horozları kestirenleri de görmüştük
esnafların, dükkânlarının önüne sandalye koymalarını
yasaklatanları da
ve
en büyük zevki!
gözetim altında olanları hayrol vaziyetine getirtmek olanlarıda

oysaki
son görünen onlardı
yalnızlık çocukları
kendilerine büyük insanız diyenlerin
zayıf tarafı

-sonun baştan belli olması gibi-
ölmeden önce gömülenler
bırakırlarken kendilerini özgürlük ülkesine
azbuçukta olsa
üçbuçukta olsa
küçük bir cümle olarak
evham rengi dualara düşen
sembolik ihtiyaç bekçileriydiler
ve
kopuyorlardı inceldikleri yerden

ama
elbette söylemek gerekiyor sırası gelmişken
iyi boyunca kısaltılan
en öndeki saf’ı
yangınlı bir gecede
yanlı
ve
yaralı kartaneleri olup ta
isimsizlere sunulanları
cesur olan korumasız masallarda
gülüyorlardı
destana düşenlere
rüzgar adımlılara
gemici düğümünü çözen
dostlardan toplanıp gelmiş
bir selam gibi …

kenan can yoldaşlar