Ben vardım,
Adın gecenin alnına yazılmadan önce.
Soğuk daha sızmamışken camlara,
Üşümeyi senden öğrenmeden evvel.
Ben vardım,
Senin sustuğun her yerde
Kalbimle konuşan.
Sana gelen bendim,
Ama kimse fark etmedi gelişimi.
Ayak izlerimi kar örtmedi,
Umursamazlığın örttü.
Bakışlarım kapında kaldı,
Kapılar ardına kadar açıkken
Yüreğin kilitliydi.
Sana kıyamayan bendim,
Bir cümleyle yıkılacağını bilip
Susmayı seçen.
Bir dokunuşla kalacağını sanıp
Ellerini cebinde saklayan.
Ben,
Yanında durup da
Yalnızlığına ses etmeyendim.
Seni hayal edip uyuyan bendim,
Gözlerim kapanırken
Bir ihtimal diye tutunan.
Rüyalarımda bile
Seni ürkütmemek için
Sessiz seven.
Doğu treni gibiydim sana,
Geç kalmış, ağır,
Ama niyeti temiz.
İstasyon istasyon sabır taşıyan,
Her durakta biraz daha eksilen
Ama yine de sana varmayı
Kader bilen.
Karların arasında yolculuk eden bendim,
Üşümeyi romantik sananlardan değil,
Üşürken bile seni düşünenlerden.
Sarılınca her şeyi erteleyen,
Dünyayı bir kenara bırakıp
Sadece “biz” diyen.
Sonra sen vardın.
Bir beni fark etmeyen.
Kalabalıklar içinde
Sesimi seçmeyen.
Yanında duran gölgemi
Duvara benzeten.
Sen vardın,
Benim gecelerime
Gündüz muamelesi yapan.
Benim sevgimi
Bir ihtimal bile saymayan.
Ben vardım,
Ama sen bakınca
Yok sayılanlardan oldum.
Adımı bilmeden
Yaralarımı büyütenlerden.
Şimdi soruyorum kendime:
Bu kadar gerçek sevilirken
Nasıl bu kadar görünmez olunur?
Ben vardım…
Ve belki de
En çok bu yüzden
Artık yokum.


Kadir TURGUT