Şafak,
gecenin üstünü örtmeden önce
bahçeye çıktım.
Kuşlar ötüyordu;
benden habersiz ama bana dair.

Güller suskundu,
koku konuşuyordu.
Bir nefes aldım;
içimde yıllardır bekleyen bir cümle
yerinden kalktı.

İnsan bazen
yaşadığını değil,
hayatta tutulduğunu anlar.
Toprak ayaklarımın altında
beni hatırlıyordu.

İçimde saklı kalan ne varsa
adımı söylemeden çağırdı beni.
Yol istemediler,
sadece yön.
Çünkü bazı yürüyüşler
izinle başlar.

Ben bir tomurcuktum;
aceleye gelmeyen bir niyet.
Ne açmayı kutsadım
ne kapalı kalmayı utanç bildim.
Her mevsim
yerimi bilen bir sessizliktim.

Rüzgâr geçti,
benden bir şey koparmadan.
Güneş değdi,
yaralarımı saymadan.
Bahar,
beni ikna etmeye çalışmadı;
zaten hazırdım.

Anladım ki
yeniden doğmak
bir mucize değil,
insanın kendine
sadık kalmasıdır.

Zeynep Rana/Aralık-2025-Balıkesir