Nergis gibi açarım kışın en sert gününde;
Soğuk ne kadar keskin olursa olsun
İçimde saklı bir sıcaklık vardır hep,
Beni büyüten de budur zaten:
Gölgede değil, sınavın tam ortasında filiz vermek...

Yaz gelince toprağın en derinine dönerim;
Herkes güneşe koşarken
Ben köklerime sığınırım.
Çünkü bilirim, insanı diri tutan
Parıltı değil, kendi sessiz derinliğidir.

Her mevsim kendimle yeniden karşılaşırım;
Bir yanım açmayı ister, bir yanım susmayı.
Ve anlarım ki,
Hayatın bütün cevabı
Kendi içimdeki bu gidip gelmelerde saklıdır...

Topraktan geldim;
Bunu unutmadan yaşamak
Bana sakin bir hüzün verir.
İnsan ne kadar yüksek hayaller kursa da
En gerçek yurdu
Ayaklarının bastığı yerdir...

Bir gün yine toprağa döneceğimi bilirim,
Ama dönüşüm bir bitiş olmayacak;
Yıllarca taşıdığım her his, her sızı, her umut
O toprağa karışıp yeni bir nefes olacak.
Ben böyleyim:
Geldiğim yere borcunu bilen bir nergis gibi yaşarım...

Zeynep Rana-Balıkesir