0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
35
Okunma
(Bir Gazel Denemesi)
Bir ev yıkıldı içimde, anahtarı kimsesiz
Kalbim dediğin şey biraz taş, biraz kimsesiz
Annemin sesi kaldı bende, bir de soğuk su
Geceyi böyle yenerdik, sabaha kimsesiz
Aşk dediler, üstüme yorgan diye örttüler
Üşüdüm yine de, insan hep mi kimsesiz
Sokak lambası gibi yandım, söndüm defalarca
Bir şehrin alnında durur mu acı, kimsesiz
Gülmedim sanma, güldüm; ama içimden değil
Bazı kahkahalar doğar, ölür kimsesiz
Didemce bir kaderim var, süslenmez, eğilmez
Adımı yazdım hayata: yalnız ve kimsesiz
5.0
100% (1)
