Yaşıyorum,
yani sabah çayı demli değilken de içiyorum,
ayakkabım vururken de yürüyorum.
Bir şeyler eksik kalsa da masada
sandalyeyi çekip oturmayı sürdürüyorum.

Yaşıyorum,
çünkü alıştım beklemeye;
otobüs durağında, hastane koridorunda,
bir cümlenin sonunu getiremeyen insanların yanında.
Alıştım, evet,
ama kabullenmek başka bir şey.

Bana umut satma,
ben taksitle alınmış sevinçleri tanırım.
Bir gülüşün arkasına saklanan borcu,
bir “hallederiz”in içindeki titremeyi.
Mutluluk dediğin bazen
kimsenin bağırmadığı bir akşamdır sadece.

Yaşıyorum işte,
herkes kadar kırık,
herkes kadar ayakta.
Biraz eksik, biraz geç kalmış,
ama hâlâ burada.
Adımı çağırmasalar da
hayatın yoklamasında,
sesim kısık bir yerden
“buradayım” diyor.

Ve inan,
bunun şiiri de olur,
ama süslüsü değil.
Benimkisi düz bir cümle:
Bugün de düştüm,
bugün de kalktım.
Bugün de
yaşıyorum.