​Radyoda çalan o ince sızıda başladı her şey,
Henüz kirlenmemiş hayallerimizin sesiydi o.
Gıcırdayan ahşap kapıların ardına saklandık,
Taze demlenmiş çay ve samimiyete sığındık.
​Mektup zarfını açarken duyulan o heyecan,
Şimdilerde hiçbir soğuk ekranda yok...
Sokak lambasının sarı ışığına asılı kaldı,
Elinde eriyen bir dondurmanın çocuksu mutluluğu.

​Ve sonra, bir bakış düştü kalbin en kuytusuna,
Sözlerin dile varamadığı, avuç içlerinin terlediği...
Göz göze gelince yere inen o mahcup bakışlar,
Ürkek bir serçenin kanat çırpışında saklıydı aşk.
​Ceketinin cebinde buruşturulmuş o küçük not,
İsmini yazmaya bile kıyamayan, sessiz bir davet.
Parmak uçlarının birbirine değme ihtimali,
Dünyanın en büyük günahı ve en zarif cenneti gibi.

​Soba üzerinde kızaran ekmeğin kokusuyla uyandık,
Tozlu raflarda kurumuş bir çiçek gibi bekledik.
Eski bir fotoğrafın kenarındaki o yorgun tarih,
Aslında hiç bitmemiş, durdurulmuş bir hayattı.
​Vakti gelince dökülen son yaprak misali,
Zarafetle çekildi hayatın perdeleri.
Yarım kalan her şey aslında tamamlanmıştı,
Kalan tek hatıra;
Bir yudum sevda ve...
​Ebedi sükût.