Ruhum Yaman

Gençtim,
hayat benden önce büyümüştü.
Ailesizliğin sessizliği
erken uyandırdı beni hayata.

Tutunacak bir dal ararken
o çıktı karşıma.
Bir yuva sandım yüzünü,
“Belki” dedim,
“Belki mutlu olurum.”

Sever beni diye düşündüm,
ben de onu.
Bir insanda
hem anneyi
hem babayı aradım.

Yüreğim umutlara gebe kaldı,
sadece sıcak bir ev için.
Masum bir yavruda tamamlanırım sandım
ama yanıldım.

Ayrılık kapımı çaldığında
bahardı,
ama içimde
zemheri ayazı vardı.

Kırk katlı bir binanın tepesinden
itilmiş gibiydim.
Elim kolum bağlı,
düşüyordum.
Üşüyordum,
titriyordum,
korkuyordum.
Ölüm müydü bu
yoksa bir uyanış mı
bilmiyordum.

Masumluğumdan
celladıma âşık olduğumu göremedim.
Ne dese inandım.
Güvendim.
Beni terk etmez,
beni karanlığa itmez sandım.

Yere çakılınca anladım.

Kaburgalarım kırık,
nefesim göğsüme batıyordu.
Cam kırıkları dolmuştu yüreğime,
ruhum kanıyordu.

Beni hayata bağlayan
o ince ip
artık yaman olmuştu.

Ruhum yaman.