Bir gün çıktın karşıma.
Ne mucize bekliyordum
Ne de bir işaret.

Sadece
Bakışın durdu bende,
Sanki bir yerimi hatırlatır gibi.

Merhaba dedin.
O an dünya,
Bütün ağırlığına rağmen
Biraz daha taşınır oldu.

Yürüdük.
Yan yana sayılmazdı belki
Ama suskunluklarımız
Birbirini tanıyordu.

Aşk dediğin şey
Gökyüzünü yırtan bir şey değilmiş.
İnsan,
Sessizce
Bir başkasına alışıyormuş.

Kendimden vazgeçmedim.
Ama sana bir sandalye çektim
İçimde.

Orada oturman yetti.
Konuşman gerekmedi.

Sonra gittin.
Bunu önce kalbim anladı.
Dilime gelmesi zaman aldı.

Elveda dedin.
Sesin aynıydı
Ama içimde bıraktığı boşluk
Aynı değildi.

Gidişin büyük değildi.
Kapılar çarpmadı.
Yağmur bile yağmadı.

Ama içimde
Bir şey çöktü.

Ev duruyordu.
Masa yerindeydi.
Pencere yine aynı manzaraya bakıyordu.

Sadece
Ben
Biraz daha eksiktim.

Acı,
Sandığım gibi bir çığlık değilmiş.
Acı,
İnsanın sabah uyanıp
Bir anlığına
Her şeyi unuttuğunu sanmasıymış.

Sonra
Bir boşlukla
Hatırlamasıymış.

Seni unutmadım.
Buna gücüm de yoktu zaten.
Unutmak,
Sevmiş birine yakışmıyor.

Sadece
Seni olmayan bir hayatta
Nasıl nefes alınır
Onu öğrenmeye çalıştım.

Aşk bir merhabaydı.
Kısa, temiz, biraz cesur.
Elveda ise
İnsanın içine
Ağır ağır yerleşen bir acı.

Şimdi bu şiir bitiyor.
Ama seninle başlayan cümle
Hâlâ içimde.

Bir nokta koyamıyorum.