İnsan bazen hatırlamaya ihtiyaç duymaz;
çünkü bazı şeyler hatırlanmak için değil,
varlığını unutturmayacak kadar derin yaşanmak için vardır.
Sen de öylesin.
Bir sesin içimde yankısı var hâlâ,
kulağımı kapatsam bile susmayan bir yankı.

Yürüdüğüm her yolun taşında izini görürüm,
hangi köşeden dönsem bir bakışın saklanmıştır.
Gözlerimi kapatmam yetmez;
çünkü gözler kapandığında kalp açılır,
kalp açıldığında ise sen çıkarsın karşıma.

Bazen düşünüyorum:
insan sevdiğini neden unutmaktan korkar?
Unutmak dediğin, bir eşyayı raftan kaldırmak değil,
bir çiçeği toprağından sökmektir.
Ve toprak, her yağmurda o kökün sesini
tekrar fısıldar gökyüzüne.
Seninle ilgili her şey böyledir;
üstünü kapatsam da
yağmur yağınca yeniden filizleniyorsun.

Kalemime inatla sinmiş adın.
Ne yazsam satırların arasından sızıyor.
Bir şairin kalemi kırık olsa bile
mürekkep senin hatıranı taşır,
çünkü bazı isimler unutulmaz değil,
unutulsa bile geri dönüp hatırlatır kendini.

Bazen gece oluyor,
odanın ortasında hiçbir şey yok gibi sessizlik,
ama yine de yalnız hissetmiyorum.
Çünkü yalnızlık, insanın kendini duymasıdır,
benimse kulaklarımda senin fısıltın var.
Bazen sabah oluyor,
perdenin arasından ışık sızıyor,
ama ben biliyorum ki
o ışık yalnızca güneşten değil;
gözlerimde kalan bir parıltının,
sana dair bir yansımanın eseri.

Bir gün her şey unutulabilir belki;
şehirler yıkılır,
sokaklar değişir,
hatta yüzler bile bulanıklaşır.
Ama kalbim biliyor:
unutulmaz olan, zamana inat yaşamaya devam eder.
Unutmak isteyenin kapısına gece çöker,
ama o gece bile senin adını fısıldar rüyalarıma.

Şimdi düşünüyorum:
Bunca hatırlayış bir yük mü, bir hediye mi?
Bilmiyorum.
Ama bildiğim tek şey şu:
ben seni unutmak istemiyorum,
çünkü unutursam, kendimden eksileceğim.
Ve insan, bir başkasını değil,
kendi kalbini kaybettiğinde
gerçekten yalnız kalır.

O yüzden bırak,
zaman unutsun beni,
takvim silsin adımı,
yıllar gömsün hatıralarımı.
Ama sen…
sen içimde hep kal,
çünkü ben seni hatırlamak için değil,
unutmanın imkânsızlığını bilmek için yaşıyorum.