Seni hatırlamak için kendime dönmem gerekmiyor,
bazı yüzler insanın içinden çıkmaz, yer değiştirir sadece.
Zamana hiçbir zaman güvenmedim, geçti denilen şey
bende hep aynı yerde kaldı,
dokunulmamış bir karanlık gibi.

Geceler çoğaldı, ışık eksilmedi ama bana uğramadı,
yokluğunu büyütmedim zaten yeterince genişti.
Adını anmadım, çünkü bazı isimler
söylendikçe hafifler,
ben ağırlığı seçtim.

Ellerim durduk yere yoruluyor bir şeye dokunmadığı hâlde,
demek ki bazı temaslar bedende değil alışkanlıkta kalıyor.
İçimde bir yer var kilitli değil ama açılmıyor,
ne sevgi sığar oraya ne affetmek,
sadece tetikte duran bir sessizlik.

Senden sonra hiçbir şey eksilmedi diyorlar, doğru,
ama yerli yerinde duran tek bir şey de kalmadı.
Bazı insanlar geçmez,
zemini alıp gider
ve insan ayakta durduğunu sanır.

Şimdi ne bekliyorum diye sorma bana,
beklemek dediğin umutla değil alışkanlıkla yapılır.
İçimde kalan şey acı değil, özlem hiç değil,
adı olmayan daha ağır bir şey,
çünkü adı olan şeyler bir gün hafifler.

Ben iyileşmedim, kimseye de öyleymiş gibi davranmadım,
sadece dağılıp gitmedim, hepsi bu.
Bazı hayatlar yaşandığı için değil
bitmediği için sürer,
bu çağda buna yaşamak diyorlar.