Tutunamaz dalgalara, göğüsleyemez geceleri,
Sözleri köpük gibi dağılır,
Hani dokunsan yok olacak bir serinlik gibi…
Sen ne kadar ufka koşsan, o hep kıyıda kalır,
Sen ne kadar yanına sığdırmaya çalışsan,
O kendi gölgesine bile sığamaz.

Bilirsin, bazı insanlar varmış gibi görünür,
Sesleri vardır ama özü yoktur,
Bakarsın yanındadır ama kalbi başka bir karanlıktadır.
Elini uzatsan çekinir,
Sırtını dönsen konuşur,
Yakınına gelsen ürperir,
Uzağa gitsen arkasından suç bulur.

Sen böyle birine ömrünü taşıyamazsın işte;
Küreksiz bir sandal ne kadar gidebilirse,
Sen de o kadar yol alırsın onunla.
Hem yorulursun hem de hiçbir yere varamazsın.

Ben artık öğrendim;
Yalnızlık bazen bir insan kalabalığından çok daha rahattır,
Çünkü yalnızlık en azından ihanet etmez.
Sessizdir ama stabildir,
Acıtır ama öğretir,
Yanar ama küle çevirdiğini bir daha eline vermez.

Yüreksizleri hayatımdan tek tek ayıkladım,
Bir kısmı gitti, bir kısmı zaten hiç gelmemişti.
Kalanların yüzüne güneş doğdu,
Gidenlerin üzerine gece çöktü,
Ve ben ilk kez kendi içimde
Bu kadar geniş bir bahar buldum.

Şimdi biliyorum:
Bazı insanlar yük olur, bazıları yol…
Bazıları nefesini keser, bazıları nefes olur.
Ben artık nefes olanları istiyorum;
Yanıma yük değil
Yürek koyacak olanları…

Ve bir söz bırakıyorum geride kalanlara:
Yüreği olmayanın adımı anmasına bile gerek yok.
Çünkü ben artık içimde yer açtığım herkese
Kendi göğsümden bir nağme veriyorum,
Ve o nağme ancak yürek taşıyanlara yakışıyor.

Küreksiz sandallara selamet,
Benim denizim artık fırtınaya bile kafa tutacak kadar
Derin,
Sakin,
Ve bana ait.

Kadir TURGUT