Dilin ya hayır desin ya da sussun,
Her söz yerini, vaktini bilsin.
Ağzından çıkan kulağı duysun,
Kelimeler kalpten süzülüp gelsin.

Suçlu ne sensin ne de benimdir,
Bu yük ağırdır, tek omuz çekmez.
Kader bazen sessiz bir yeminidir,
Ne bağırmak çare, ne hesap yetmez.

Ben seni bağrıma basar giderim,
Arkamda kinli izler bırakmam.
Kırık dökük cümlelerle didinmem,
Susmak varken gönül yakmam.

Her insan kendi aynasında yanar,
Gece gelir, vicdan sorar adını.
Kimi konuşur, kendini kandırır,
Kimi susar, bulur hakikâtını.

Söz dediğin kılıçtır, yarası derin,
Geri dönüşü yoktur savrulunca.
İnsan en çok incitirken yenilir,
Bir cümleyle dünya dar olunca.

Ben sustum, büyüdü içimde sabır,
Her suskunluk bir dua gibidir.
Gönül kırmak kolay, onarmak ağır,
Sessizlik bazen en doğru dildir.

Dilin ya hayır konuşsun ya sussun,
Bu öğüt değil, ömürlük dersim.
Ben seni kalbimde usulca tuttum,
Giderken ardımda helâl bıraktım ismim.

Kadir TURGUT