Git.
Hem de ardına bakmadan,
gözünde en ufak bir şüphe kırıntısı bile kalmadan.
Çünkü benden götürdüğün hiçbir şey
sana ağırlık etmesin artık;
ben onların hepsini çoktan bıraktım
kapatmadığın o kapının eşiğinde.

Ne dönecek yerin var artık,
ne de adını anınca içimi titreten o eski tortu.
Senin için yanıp sönen kalbim mi?
Söndürdüm.
Seni ayakta tutan o sessiz sabrım mı?
Kökünden kopardım.
Uğruna harcadığım ömrüm mü?
Topladım, temizledim,
sana tek bir kırıntı bırakmadım.

Senin gidişin benim için kayıp değil artık,
ama senin için büyük bir bedel olacak;
çünkü insan bir kalbi kırınca değil,
kırdığı kalbi kaybedince düşer asıl karanlığa.
O karanlık şimdi senin evin.
Hoş geldin.

Ben sana yol oldum, yürüyemedin;
ben sana ışık oldum, göremedin;
ben sana sığınak oldum, kıymadın.
O yüzden şimdi sana hiçbir şey değilim
ve inan, bu “hiçbir şey” bile fazla sana.

Yaptıklarınla yaşa.
Sözlerin boğazında düğümlensin,
ihanetin gece uykunu kaçıran tek nefesin olsun,
attığın her adımda
kendi gölgen gibi peşinden gelsin bıraktığın yalanlar.

Beterini gör demiyorum,
daha beterin yolunu sen zaten çoktan tuttun.
Kendine ettiğin zulmün
ben şahidi değilim artık;
sefasını da cefasını da sen çekeceksin
kendi zehirinden.

Bende bıraktığın her şeyin
bedelini ödeyeceksin.
Kırdığın her güven,
ezdiğin her emek,
yoksaydığın her sevgi…
Hepsi bir gün gelir
kapını senin yüzüne kapatır.
İşte o kapının sesi,
benim içimde duyduğum son çığlığın olur.

Ben seni çoktan defterimden sildim;
kalbime isim yazmayı unut artık.
Senin için dua etmiyorum,
iyi dilek bile yok bende sana.
Bir tek temennim var:
hak ettiğini bulman.
O da yakındır, merak etme…
hayat kimseyi kayırmaz,
hele senin gibileri hiç.

Şimdi git.
Düşünsene…
Ben bir hiç yaratmadım senden,
sen zaten kendi kendine
hiçliğin tam ortasına yürüdün.

Ben yoluma bakıyorum artık,
sen ise kendi yalanlarının ağırlığında
adım attıkça batıyorsun.

Bıraktığın yerden değil,
hak ettiğin yerden bulsun seni hayat:
en dibinden.


Kadir TURGUT