Ben bu değilim,
Ama herkes öyle sandı…
İçimde iyi bir yer vardı, kimse dokunmadı,
Kimse eğilip bakmadı,
Kimse suskunluğumun içindeki fırtınayı duymadı.

Belki hatalar yaptım,
Belki yanlış kapılara vurdum geceleri,
Yanlış sokaklarda aradım doğru olanı,
Belki kırıldım, belki kırdım,
Ama bir kez olsun kirletmedim kalbimin kendine benzeyen yanını.

Ve en çok da kendime kırıldım…
Çünkü herkesin beni anlamasını beklerken
Ben bile anlamıyordum içimde büyüyen yarayı.
Kendimi uzaktan izler gibi izledim bazen,
Sanki yabancı birine bakar gibi,
Sanki ben değilmişim gibi…

Ben bu değilim…
Ben, göründüğümden daha sessiz,
Söylediklerimden daha derin,
Sustuklarımdan daha yaralıyım.
İnsanlar yüzümü gördü,
Ama içimdeki uzun yolculuğu görmedi.
Yüzüm kadar kolay okumadılar içimi,
Belki de hiç okumak istemediler.

İçimde iyi bir yer vardı,
Bazen bir çiçek gibi açmaya çalıştı,
Bazen bir çocuk gibi koşmak istedi,
Ama her seferinde yorgunluğa çarptı omuzları.
Ben, içimdeki o iyi yeri alıp sakladım,
Kimsenin bilmediği bir kuytuya bıraktım,
Kırılmasın, ezilmesin, kirlenmesin diye.

Kendime kırıldım…
Çünkü herkesi affettim de
Bir tek kendimi affetmekte geç kaldım.
Herkesin yükünü taşıdım da
Kendi yükümün altında sessizce ezildim.
Herkes için bir şey oldum,
Bir tek kendim için “kendim” olamadım.

Ben bu değilim…
Ben, geceyi omuzlarında taşıyan bir yalnızlık,
Karanlığa inat yanan küçük bir umut,
Kimsesizliğinde bile dimdik duran bir kalp,
Düştüğü yerden kalkarken bile kimseye ses etmeyen bir sabır…

Belki yanlış anladılar beni,
Belki fazla sustum,
Belki fazla iyi niyet, fazla içtenlik,
Fazla “insan” koydum her şeye.
Ama bir gün biri gelir de “Neden böyle oldun?” derse,
Sadece “Ben bu değilim, ama böyle sandılar…” derim.

Çünkü bilirim…
İnsanı en çok kendi yarası büyütür,
Kendi sessizliği olgunlaştırır,
Kendi karanlığı adam eder.
Ve ben, günün birinde kendime yeniden kavuşacağım.

Belki kimse bilmeyecek,
Belki kimse duymayacak,
Ama içimdeki o iyi yer,
Bir gün tekrar açacak kendini hayata.

O gün geldiğinde,
Ne kırgın kalacağım,
Ne eksik,
Ne de yanlış anlaşılmış…

Sadece diyeceğim ki:
“Ben bu değilim…
Ama artık kendimim.”


Kadir TURGUT