Herkes sana sırtını döndüğünde
Beni iyi hatırla…
Çünkü ben, senin adını her anışımda
Kendimden biraz daha eksildim.
Ne yana dönsem,
Yaralı bir sessizlik büyüdü içimde.

Hatırlar mısın,
Bir zamanlar omzuna yaslanan bir bahar vardı bende?
Sen yeter ki üşüme deme diye
Kışları kapatırdım pencerelerime.
Oysa şimdi,
Penceremden içeri sadece senin yokluğun sızıyor
Soğuk bir rüzgâr gibi.

Kimse bilmez,
Geceleri kendimle nasıl kavga ettiğimi.
Sana kızıp yine seni savunduğumu,
Gidişlerini suçlayıp,
Yine dönüş ihtimalini avuttumu içime.
Bir insan kendine bu kadar düşman olur mu
Sevdiğini unutamadığı için?

Ben oldum.

Her sokakta adımın takıldığı taşlarda
Biraz daha sende kaldım.
Biraz daha düştüm içimdeki karanlığa.
Biraz daha anladım:
Gidişlerin bazen adımla değil,
Ruhumla ölçüldüğünü.

Ve herkes seni bırakıp giderken
Ben sana tutunmanın ağırlığını
Omuzlarımdaki yıllara sardım.
Kimse görmedi.
Kimse bilmedi.
Çünkü ben sessizliği seçtim
Senin adının yanında.

Seni sevmek,
Bir yangının içinde su aramak gibiydi.
Ne yansam söndüm,
Ne söndükçe vazgeçtim.
Seninle büyüyen yaralarımın
Her biri bir ömür etti bana.

Şimdi soruyorum kendime…
Bir insan başka bir insana
Bu kadar değer verir mi?
Bu kadar bekler mi?
Bu kadar yanar mı?
Yanıyormuş meğer.

Ve ben,
Senden kalan bir avuç umutla
Koca bir ömrü yürütmeye çalıştım.
Belki bilmezsin,
Ama ben seni ne zaman düşünsem
İçimde bir sandal devrilir.
Hâlâ yüzemiyorum yokluğunda.

Olur da bir gün yorgun düşerse yolun
O çok bildiğin yalnızlığına,
Ben orada olacağım.
Aynı sesle,
Aynı umutla,
Aynı iç çekişle.
Hiç değişmemiş gibi.
Sadece kırılmış,
Sadece eksilmiş,
Sadece susmayı öğrenmiş…

Ve bil ki,
Her ne yaşanmış olursa olsun,
Herkes sana sırtını döndüğünde
Beni iyi hatırla.

Çünkü kimse benim gibi
Kendini senin uğruna harcamazdı.
Kimse benim gibi
Bir gülüşünün ardına saklanmazdı.
Kimse benim gibi
Bir vedanın yükünü yıllarca taşımazdı.

Ben taşıdım.
Ben yandım.
Ben sustum.
Ben sevdim.

Sen unutmuş olsan bile…
Benim kalbim hâlâ senin ...


Kadir TURGUT