Bir insanın hayatında bir yılda kaç mevsim var ki,
Hani dörttü?
Anlamış değilim.
Neden benimkinde sadece iki mevsim var,
Sonbahar ve kış…

Belki de bazı kalpler, doğuştan üşümeye mahkûmdur.
Bazı yollar, daha ilk adımda gurbet kokar.
Ve bazı hayatlar…
Her sabah yeniden başlamayı değil,
Her sabah yeniden dayanmayı öğretir insana.

Benim hikâyem de öyle işte.
Baharı kitaplarda öğrendim,
Yazı başkalarının yüzünde gördüm.
Bana hep düşen;
Yaprağını dökmüş umutların gölgesinde büyümek,
Rüzgârı acıtan bir rıhtımda
Kendi içimin dalgalarına tutunmaktı.

Sonbahar benim ilk öğretmenim…
Her sarı yaprak bir ders,
Her kopuş bir sınav gibiydi.
Anladım ki hayat,
Tutamadığın şeylerin toplamı değil,
Bırakabildiğin acıların ağırlığıyla ölçülüyor.
Ve ben bırakmayı değil,
Taşımayı öğrendim.
Taşımak ağırdı,
Ama ağır yükler insanı olgunlaştırır derler…
Kim bilir, belki de bu yüzden
Omuzlarımdaki yaşlar hep erken.

Sonra kış gelir…
Her insan üşür de,
Her insanın içi üşümez.
Ben içten üşümeyi öğrendim.
Sokakların ayazı değil,
Gurbette sabaha karşı duyulan sessizlik
Dondurur insanın iliklerini.
Bir de dönüp bakınca arkanda bıraktığın yüzler…
Onlar ki en sıcak anıların,
Ama dokunamazsın.
Sadece özlersin.
Ve özlemek,
Soğuğun en keskin hâlidir aslında.

Gurbet, adını duymayanın anlayamayacağı bir sınavdır.
Her gün bir şey eksilir insanın içinden.
Bir parça memleket,
Bir parça anne kokusu,
Bir parça çocukluk…
Biriktirdiğin her hasret
Yeni bir çizik bırakır kalbinde.
Ama yine de yürürsün.
Çünkü hayat,
“Dayanamıyorum” dediğinde bile
Zorla elinden tutup sürükler seni.

Kışın ortasında bir soba gibi
Yanmaya çalışır insan.
Bazen tutuşur,
Bazen tüter,
Bazen söner…
Ama hayattır bu,
Kimseye “ısınmadan yaşa” demiyor,
Sadece “üşümeyi de öğren” diyor.

Ben öğrendim.
Düştüğüm yerden kalkmayı,
Daraldığım yerde nefes almayı,
Ve en önemlisi…
Kimsesiz kaldığım anlarda
Kendi sesimle kendime “Dayan” demeyi.

Bir insanın hayatında kaç mevsim var ki?
Dört olmadığını biliyorum artık.
Kimi insanın hayatı bahar doludur,
Kimi insanın yazı hiç bitmez.
Ama benimkinde iki mevsim var:
Sonbahar ve kış.
Çünkü ben kolay yaşamayı değil,
Zor olanla büyümeyi öğrendim.

Gurbete rağmen,
Hasrete rağmen,
Hayatın dizime dizime vurmasına rağmen
Ayaktayım…
Belki bu yüzden baharı beklemiyorum artık.
Bir gün gelirse güzel olur,
Gelmezse de hâlimi bilir.

Çünkü anladım:
Baharı aramak insanı yorar,
Ama kendi içindeki dayanma gücünü bilmek
Bütün mevsimlerden daha sıcaktır.

Ve ben,
Soğuk mevsimlerde büyüyen bir yürekle
Sıcacık bir ömür kurmaya çalışıyorum.

Kadir TURGUT