Her yaşayan sağ sayılmaz,
Kimi nefes alır ama canı yok…
Bir yanını gömer her gece sessizce,
Adı yaşamak olur, tadı yok…

Derdi bilinmesin diye susar,
Susarken içi çığlıkla dolu…
Yüzünde bir gülümseme, yalan,
İçinde sönmüş bir umut solu…

Diri diri ölür bazen insan,
Bir yanına dokunsan kırılır…
Bir umutla başlar her sabah,
Her gece içinde bir şey yıkılır…

Öle öle gülende var bu dünyada,
Kahkahasında gizli bir yara,
Kimse bilmez, kimse anlamaz,
Bazı insanlar yaşarken yanar aslında…

Bir yanını hep saklarsın,
Kimse görmesin diye kırığını…
Susarsın, gülersin,
Oysa her gülüşün taşır bir ağırlığını.

Geceler uzun, uykular haram,
Düşlerin bile seni unutur bazen…
Bir yanın “keşke”lerle yanar,
Bir yanın “olsun” der sessizce, perişan hâlde…

Gözlerin anlatır ama kimse okumaz,
Sözlerin donar boğazında,
İçinde bir yangın, adı konmaz,
Sönmez, geçmez, hep orada…

Ve sabah olur,
Yine bir nefes, yine bir eksik umut…
Her gün biraz daha eksilirsin,
Ama kimse fark etmez,
Çünkü hala gülüyorsundur…

Artık ne umut kalır ne de bekleyiş,
Kendine bile yabancı olur insan…
Bir gülüşün ardında saklanır sessizce,
Bitmiş bir kalbin son çırpınışlarıyla…

Ne ağlayacak hâlin kalır,
Ne de tutunacak bir neden,
Kendini bile kandıramazsın bazen,
Yaşıyor gibisin ama çoktan gitmişsin içinden…

Ve herkes “iyi misin?” der,
Sen “iyiyim” dersin usulca…
Oysa kimse bilmez —
Bazı insanlar ölmez,
Sadece bitinceye kadar yaşar…

Ve bir gün, gülüşün bile susar,
İçindeki ses bile seni terk eder…
Artık ne ağlamak işe yarar,
Ne de “iyiyim” diyebilmek yeter.

Bir bakarsın, kalabalığın ortasında bile,
Yalnızlığın en koyusuna batmışsın,
Yaşıyorsun sanılır ama bilmez kimse —
Sen çoktan ölmüşsün, sadece alışmışsın…

Ve sonra anlarsın…
Bazı acılar geçmez, sadece yer değiştirir,
Bazı yaralar kabuk tutmaz, sadece derinleşir.

Bir gülüş kalır dudaklarında,
Ama içinde hiç bahar kalmaz…
Ve sen,
Yaşamakla ölmek arasına sıkışmış bir ad olursun,
Ne gidebilir,
Ne kalabilirsin…

İşte o zaman anlarsın,
Yaşam denen şey nefes almak değil —
İçinde ölmeyi öğrenmektir…