İyiyim ben… merak etme,
Canım acıyor sadece, biraz derinden.
Tutamıyorum bazen gözyaşlarımı,
Alışkınım kırılmaya, sessizliğin içinden.

Yalnızlıkla dost oldum gecelerce,
Karanlıkla sardım yüreğimi ince ince.
Bir gidenin ardında, bin kere öldüm,
Ama hep dirildim, inadına, sessizce…

Sen hayatına bak, ben nasılsa bilirim,
Ne zaman susacağımı, ne zaman silinirim.
Hayatta kalmasını da öğrendim ben,
Sevgisizliğin ortasında, ölmesini de bilirim…

Kırıldım be, öyle sessiz, öyle derinden…
Ne bağırabildim, ne anlatabildim kimseye.
Bir tek yastığım bildi her geceyi,
Bir tek o gördü, nasıl öldüğümü içimde.

Gözlerim doldu sustum,
Yüreğim yandı unuttum.
Her nefesin adı sen oldu,
Her acının rengi unutulmuş bir umut.

Sevdan bir zehir gibiydi damarlarımda,
Ne kurtulabildim, ne doya doya içebildim.
Bir yanım hâlâ seni beklerken duvarlarda,
Bir yanım mezar gibi, sessiz ve bitkin.

Sen gül, ben yanarım sessiz sedasız,
Alıştım artık, bu kalp yorgun, bu can çaresiz.
Bir ömür sustum, kaderin orta yerinde,
Ben yaşamayı da öğrendim,
Ölmeden ölmesini de...

Artık ne dönsen duyarım sesini,
Ne gitsen yakar yokluğun tenimi.
Kalmadı gözümde yaş, sözümde güç,
Sevda dediğin zaten öldürdü beni.

Bir fotoğraf kaldı, toz tutmuş bir anı,
Bir ben kaldım, yarım, eksik, kanlı.
Dünyayı sustursalar da içim susmuyor,
Çünkü senin gidişin hâlâ canımı alıyor.

Ben iyiyim derim, inanma sakın,
Gülüşüm yalan, içim harab, yıkık.
Sen rahat ol, ben bu yangınla da yaşarım,
Çünkü ben sevmeyi de bildim,
Yanarak ölmesini de...