Sabahın ilk ışığı,
Gökyüzünden süzülürken denize,
Bir dua gibi düşüyor içime.
Her dalga, sonsuzluğun ayeti gibi,
Her martı kanadı, göğe açılmış bir secde...

Sen, uzaklarda değilsin aslında,
Denizin kalbinde, rüzgârın nefesinde,
Benim ruhuma dokunan görünmez bir sırdasın.
Adın, sabah ezanının sessizliğinde yankılanır,
Kalbim her doğuşta seni yeniden çağırır...

Bir gemi ilerler ufkun ötesine,
Ben bakarım ardından,
Ama bilirim: gemiler değil seni taşıyan,
Seni taşıyan, dualarımın kanatlarıdır.
Özlem, yalnızca bir hasret değil,
İnsanı göğe yükselten merdivendir.

Sen dostluktan öte bir ışık,
Sevgiden öte bir hakikatsin.
Ben seni hatırladıkça
Kendi içime yolculuk ederim.
Gözlerim kapanır,
Ama gönlümde bir liman açılır:
Orada sen varsın,
Orada Allah’ın huzurunda birleşen saf sevgimiz...

Deniz, sabahın secdesine dururken,
Benim kalbim de dua olur sana.
Ey ufkun ötesinde parlayan nur,
Ey gemilerin ulaşamadığı liman!
Sen yalnızca bir hatıra değilsin,
Sen ebediyetin işareti,
Gönlümde saklı bir sabah yıldızısın.

Ve ben bilirim:
Her dalga, seni bana getirir,
Her rüzgâr, adını fısıldar,
Her doğuş, vuslata dair bir müjde taşır.
Çünkü sen,
Dostlukla başlayan, aşkla büyüyen,
İlahi bir emanet olarak
Ruhumda yer etmişsin...

Erol Kekeç/25.09.2024/Namazgah-Çamlıca/İST