Ey zamanın çarkını döndüren kudret,
Ey mazinin tozlu yollarında yankılanan ses,
Bir milletin kalbine işlenmiş sancıyı,
Bir insanlığın yitirdiği onuru anlatmaya geldim.

Çünkü çağ, karanlıkla örülmüş bir perde,
Adalet susmuş, merhamet zincire vurulmuş,
Tahtlar yalanla, hazineler kanla kurulmuş,
Ve insan, kendi gölgesinden korkar olmuş...

Kalk ey gönül! Uykunun prangalarını kır,
Hakikatin ateşiyle kül et sahte saltanatları.
Bir ses yükselir: “Ben varım, ben buradayım!”
Çöle düşen damla gibi değil,
Denizi taşıran tufan gibi haykırır...

Ey tarih! Sen de şahitsin;
Nice krallar geçti, nice saraylar yıkıldı,
Ama hakkın nefesi, mazlumun duası
Her seferinde küllerden doğurdu sabahı...

Yolculuk ve Mücadele
Yol uzundur; taşlı, dikenli, ateşle yoğrulmuş,
Her adımda bir imtihan, her solukta bir savaş.
Gözlerin gördüğü değil, kalbin duyduğu taşır insanı;
Çünkü zafer, önce içte kazanılır, sonra meydanda...

Karanlığın ortasında bir mum yakmak,
Bir ordu kurmaktan daha çetindir bazen.
Ama biliriz ki küçücük bir kıvılcım
Bin yıllık zifiri geceleri delip geçer...

Ey yiğit yürek!
Bedenin yorulur, dizlerin titrer,
Ama inançla yürüyen ayak
Asla düşmez toprağa yenik...

Her çağda bir hain doğar, bir dost satılır,
Ve her ihanetten sonra hakikat daha da büyür.
Çünkü ihanetin gölgesi, sadakatin güneşini
Daha da parlak kılar ufukta...


Bilir misin?
Bir kılıcın gücü, sahibinin bileğinde değil,
Onu tutan kalbin temizliğinde saklıdır.
Adaletle savrulan darbe,
Binlerce ordudan daha keskindir...

Düşüş ve İmtihan
Gökyüzü sustu, yıldızlar birer birer düştü,
Toprak kan koktu, rüzgâr feryat taşıdı.
Kardeş kardeşe sırt döndü,
Merhamet çöllerde kayboldu...

Çığlıklar göğe yükseldi,
Ama gök, sessizliğe gömüldü.
Çocukların gözlerinde umut yerine
Sadece açlık ve korku büyüdü.

İnsanlık, kendi elleriyle yaktı ocağını,
Vicdanını altına sattı pazar yerinde.
Yalan, hakikatin tahtına kuruldu,
Adaletin kefesi paramparça edildi...

Güçlü olan haklı sayıldı,
Zayıfın sesi taşlara çarpıp geri döndü.
Ve en kara gecede bile
İnsanın kendi gölgesi bile ona ihanet etti.

Ey kalbim!
İmtihan ağırdır, yol dardır,
Ama bu düşüş,
Dirilişin başlangıcını saklar bağrında...

Diriliş ve Işık
Secdede erir bütün yorgunluk,
Gözyaşı arınmaya dönüşür.
Kalp, karanlığın içinden
Bir güneş gibi yeniden doğar.

Rabbimin adıyla titrer dudaklarım,
Her nefes şükre kesilir.
Çünkü bilirim:
Bir damla rahmet,
Bin deniz karanlığını aydınlatır.

Düşüş, insana kendi aczini öğretir,
Kalkış, Allah’ın kudretini gösterir.
Ve kul, en derin kuyularda bile
Rahmetin ipiyle göğe yükselir...

Ey kalbim!
Kırıldıkça güçlenirsin,
Yandıkça saflaşır,
Secdede çoğalır, secdede dirilirsin.

Artık bilirim:
Zafer, kılıçla değil, secdeyle kazanılır.
Gerçek sığınak, tahtlarda değil,
Sadece Rahman’ın huzurundadır...

Yolculuk ve Emanet
Bu dünya bir han, yolcular konaklar,
Ama kimse kalmaz, herkes yola devam eder.
Ne taht, ne taç, ne servet kalır;
Yalnızca ameller insana gölge olur...

Ömür, avuçta eriyen bir buz parçası,
Her damlası hesaba yazılır.
Ve sonunda kul, Rabbine döner,
Emanetini sahibine teslim eder.

Ey gönlüm!
Dünyayı sevdikçe yandın,
Ahireti aradıkça serinledin.
Çünkü gerçek huzur
Yorgan değil, Rahman’ın rahmetidir...

Bir gün perde kalkacak,
Yer gök bir olacak.
Ve insan, kendi yaptıklarıyla
Kendi şahidini karşısında bulacak.

O vakit en sevdiğin bile senden davacı olabilir,
Ama Rabbin merhameti
Her şeyin üstünde bir örtü gibi seni sarar...

Artık bilirim:
Hayat bir emanet, nefes bir lütuf,
Secde ise yolculuğun pusulasıdır.
Ve yolun sonunda
Baki olana kavuşmak vardır...

Erol Kekeç/09-13.09.2025/Sancaktepe/İST