Aslında ben…
Yıllarca kıyıda durmuş bir çocuk gibiydim,
suskun, ürkek,
sevilmeyi bekleyen.

Şimdi konuşuyorum diye
herkesin sesi olmuşum sanki.

Kendimi seveyim dedim,
“kibirli” oldum.
Sesimi yükselttim,
“ukala” sanıldım.
Biraz kendimle gurur duydum,
“şımarık” dediler.

İçimden geleni söyledim,
“egosu tavan,” diyip geçtiler.
Ne zaman güldüm,
“ilgi istiyor,”
ne zaman sustum,
“soğuk biri.”

Sesin güzelmiş dediler,
sanki ruhum hiç yorgun değilmiş gibi.

Oysa ben sadece
kırıldıklarımı içime gömmekten yoruldum.
Anlatamadığım her şey
benimle bağırıyor artık.

Varsa suçum,
o da artık kendim olmaktan başka bir şey değil.

Evet…
Yanlış anlaşıldım belki,
Şimdi biliyorum,
gülüşüm bir meydan okuma,
suskunluğum bir sığınak.
Ben ne eksik ne fazla,
tam da kendi yerimdeyim.

Karanlıklarımla,
aydınlık yanlarımla,
yaralarımla,
umutlarımla…

Ben buyum.
belki de ilk defa
hiç kimseden özür dilemeden
kendim olarak yaşıyorum.